Hiç, herhangi bir konuda başarılı olmak için canla başla çalıştınız mı? Halihazırda başarılı olduğunuz alanın dışında, başka bir alanda, sıfırdan başlamaktan bahsediyorum. Aslında hep aklınızda olan ama özgüven eksikliğinden dolayı ertelediğiniz bir konuda belki. Hani uzun süredir üzerine hayaller kurduğunuz ve de yeteneğiniz olduğunu düşündüğünüz bir alanda birilerinin de desteğiyle teşebbüste bulunma cesaretini gösterirsiniz ya! Öyle bir başlangıç ve devamındaki gayret, sözünü ettiğim. Yani başarısız olma ihtimalinizin başarma ihtimalinizden muhtemelen çok daha fazla olduğunu düşündüğünüz bir alan.
Başlarda kendinize sadece siz ve belki bir, iki kişi inanıyordur. Ama bu inanç başlamanız için de çalışmanız için de yeterlidir aslında sizin için. Sonra çalışmaya başlarsınız. Elinizde sadece inancınız ve yakınlarınızdan duyduğunuz motive edici birkaç cümle vardır o kadar. Ha bir de umudunuz ki en büyük desteğiniz odur aslında. Umut edersiniz. Bir şeylerin yolunda gideceğini, bazı konularda şansın da size yardım edebileceğini düşünürsünüz tüm iyimserliğinizle. Elinizden geleni değil çok daha fazlasını yapmaya da dünden razısınızdır aslında. Sonra çalışırsınız. Çalışırsınız ve daha çok çalışırsınız. Kendinizi geliştirmek için. Eksiklerinizi gidermek, hatalarınızı düzeltmek ya da olduğunuzdan daha iyi olmak için. Mücadele ettiğiniz alanın ne kadar kalabalık olduğunu fark edersiniz büyük ihtimalle. İşin içine girmeden önce sadece size ait orijinal bir fikirmiş gibi gelen konunun içinde ne çok insan olduğunu görürsünüz mücadeleye başladığınızda. Ne güçlü rakiplerle yarıştığınızı anlarsınız bir süre sonra ki en kötüsü de adaletsizliklerle kaçak ve haince yarışanlara yenilmektir. Zaman geçer, ne umduğunuz destekleri bulursunuz ne sandığınız başarılarla buluşursunuz. Üstelik bir yığın hayal kırıklığı kalır kucağınızda yorgunluğunuzla birlikte. O zaman size en cazip gelen davranış biçimi sessiz sedasız kenara çekilmektir lakin farkında olmasanız da bu o an için tercih ettiğiniz bir davranış biçimidir. Sonra aradan biraz zaman geçer. Yenilmişliğin acısı hafifler. Çekilen sıkıntılar silikleşir ve siz yine kişiliğinize boyun eğip yeni bir teşebbüste bulunurken bulursunuz kendinizi. Her şeye baştan başlamak için içinizde çoktan yerini almış bir heyecan karşılar sizi. Başlarsınız ve yine başarısız olursunuz. Sonra tekrar başarısız olursunuz ve belki tekrar. Siz başarısız olduğunuzu düşünüyorsunuzdur ama aslında tüm bunlar sadece birer tecrübe, sizin için birer kazanım ve öyle ya da böyle sizi geliştiren birer egzersiz olmuşlardır. Mesela geçmişte bizi başarılarıyla etkilemiş olan sayısız bilim insanı, düşünür ya da sanatçının yaşam öykülerine yakından baktığımızda, başarı hikayelerinin altını varlıklarıyla sapasağlam doldurmuş nice başarısızlık örneğine rastlarız. Örneğin ampulün icadı sırasında başarısız bir denemenin ardından “Yine başaramadık efendim!” diyen öğrencisine Edison’un verdiği “Başaramadık diye bir şey yok, sadece bizi başarısızlığa götürecek olan bir ihtimali daha eledik.” yanıtı fazlasıyla ilham vericidir bu konuda ve durumu kısa net açıklar.
Sonra aradan zaman geçer. Siz yine canla başla çalışmaya karar vermişken her şey inanılmayacak kadar kolay gelişir. En uygun şartlar bir aradadır. Siz yeterince tecrübe kazanmış, yeterince donanım sahibisinizdir ve belki beklediğinizden de güzel şeylere imza atarken bulursunuz kendinizi. Kolayca(!) başarmışsınızdır. Çevreden sesler duyarsınız belki “Bazıları doğuştan şanslı arkadaş!” diye.
Burada şunu düşünebiliriz rahatlıkla! Kaybede kaybede kazanmayı öğrendiniz. Kazanmak ilk teşebbüste ipi birincilikle göğüslemek demek değil, gördünüz. Düşe kalka ilerleyerek güçlenmek, elde ettiğin başarının bedelini önceden ödemek belki. Umudunu, inancını yitirsen de tekrar tazeleyebilmek. Motivasyonu her seferinde dışardan temin etmek değil kalbinin tam ortasında, kişiliğinin bir parçası olarak hazır bulabilmek. Her başlangıçta o heyecanı içinde hissedebilmek. Çok klişe olacak belki ama başarmak kolay kolay vazgeçmemek aslında, kendinden ve potansiyelinden…
